RafalCook
Tagliatelle alla Burratbonara klasyka i wariacja – Carbonara – tradycja rzymskiej kuchni
Carbonara to jedno z najbardziej rozpoznawalnych dań włoskiej kuchni, które narodziło się w Rzymie.
Jej sekret tkwi w prostocie i ograniczeniu składników do absolutnego minimum.
W oryginalnym przepisie nie znajdziemy śmietany, czosnku czy cebuli – to kulinarne dodatki pojawiły się dopiero w późniejszych wariacjach na świecie.
Oryginalne składniki carbonary
– Makaron – najczęściej spaghetti, choć często używa się także rigatoni, bucatini czy tonnarelli.
– Guanciale – dojrzewający policzek wieprzowy, którego tłuszcz nadaje głęboki smak.
– Pecorino Romano DOP – twardy ser owczy, intensywnie słony, obowiązkowy w rzymskiej carbonarze.
– Żółtka jaj – odpowiadają za kremową konsystencję sosu.
– Świeżo mielony pieprz – używany obficie, by podkreślić charakter dania.
Historia carbonary
Istnieje kilka teorii powstania carbonary.
Według jednej narodziła się w latach 40. XX wieku, gdy amerykańscy żołnierze w Rzymie łączyli boczek i proszek jajeczny z włoskim makaronem i serem.
Inna legenda mówi, że jej autorami byli węglarze z Abruzji i Lacjum – stąd nazwa „carbonara”, od włoskiego „carbone” (węgiel).
Pieprz w daniu miał symbolizować pył węglowy osiadający na ubraniach robotników.
Tagliatelle alla Burratbonara – moja wariacja
Kuchnia to przestrzeń tradycji, ale i eksperymentów.
Dlatego stworzyłem Tagliatelle alla Burratbonara – wariację, w której pecorino zastąpiłem burratą.
Zamiast podawać ją na wierzchu, rozrywam ją i mieszam z żółtkami i pieprzem, aby uzyskać sos o niezwykłej kremowości.
Co ważne – to właśnie Tagliatelle alla Burratbonara stanowi zakończenie mojej trylogii carbonary, ale wcale nie kończy kulinarnego cyklu.
Składniki
– 250 g tagliatelle
– 120 g guanciale
– 1 kulka burraty (ok. 125 g)
– 2 żółtka
– świeżo mielony pieprz
– sól morska
Przygotowanie krok po kroku
1. Gotuję makaron al dente.
2. Na patelni podsmażam guanciale, aż stanie się chrupiące.
3. W misce rozrywam burratę i mieszam ją z żółtkami i pieprzem.
4. Do ugotowanego makaronu dodaję guanciale i zdejmuję naczynie z ognia.
5. Wlewam mieszankę burraty i jaj, energicznie mieszając, by powstał aksamitny sos.
6. Jeśli sos jest zbyt gęsty, dodaję odrobinę wody z gotowania makaronu.
Efekt?
Jeszcze bardziej kremowa wersja carbonary, w której burrata wnosi delikatną śmietankową nutę, a całość pozostaje wierna duchowi klasycznego przepisu.
Wariacje w innych kuchniach
– Francja – makaron z kremowym serem Saint-Marcellin.
– Hiszpania – carbonara z dodatkiem chorizo, które nadaje ostrzejszy smak.
– Polska – domowe wersje często bazują na boczku i serach pleśniowych.
Podobne potrawy ze świata
– Cacio e Pepe (Rzym) – makaron z serem pecorino i pieprzem, jeszcze prostszy niż carbonara.
– Mac and Cheese (USA) – kremowa zapiekanka makaronowa z serem.
– Spätzle (Niemcy) – makaron podawany z serem i podsmażaną cebulką.
Ciekawostki
– W oryginalnej carbonarze nigdy nie używano śmietany – jej kremowość to efekt połączenia jajek i guanciale.
– Burrata była dawniej luksusowym serem, pakowanym w liście asfodelu, aby zachować świeżość.
– Tagliatelle według legendy stworzono na cześć włosów Lukrecji Borgii.
Podsumowanie – tradycja kontra wariacja
Carbonara to kulinarna prostota, która zdobyła świat.
Tagliatelle alla Burratbonara pokazuje, że nawet najbardziej klasyczne przepisy można reinterpretować, nie tracąc ich duszy.
To zwieńczenie mojej trylogii carbonary, ale nie koniec kulinarnych eksperymentów.
Kocham carbonarę za konsekwencję, ale Burratbonara urzeka mnie kremowością i lekkością burraty.
Jeśli chcesz, abym przygotował podobny przepis lub kulinarny projekt dla Twojej marki – skontaktuj się ze mną.
Zapraszam też na mój Instagram, gdzie regularnie dzielę się kulinarnymi eksperymentami i klasykami.
